TopkapıSarayı – pałac w centrum Stambułu, który był rezydencją sułtanów przez ponad 380 lat, od 1453 roku. Budowę rozpoczęto za panowania sułtana Mehmeda II Zdobywcy w 1453 roku, zaraz po zdobyciu Konstantynopola, a zakończono w 1465 roku. Ostatnim mieszkającym w pałacu sułtanem był Mahmud II (do 1839 roku). Sułtan Abdulmecid I przeniósł siedzibę władców do pałacu Dolmabahçe.Do dziś pozostaje on najważniejszym budynkiem historycznym miasta. Tutaj przez 400 lat mieściło się centrum administracyjne Imperium Osmańskiego. W 1924 r. pałac Topkapı przekształcono na muzeum. Poza apartamentami sułtana i jego rodziny, obradował tu również dywan (główny organ władzy), a w całym kompleksie liczącym 70 hektarów mogło mieszkać nawet pięć tysięcy osób.
Z czterech dziedzińców, pierwszy był otwarty dla ludu i mieściła się tu siedziba pałacowej administracji oraz ministerstwa finansów. Na drugim po lewej znajduje się Sala Dywanu, a w prawym skrzydle znajdowały się kuchnie. Dzisiaj można tu obejrzeć imponującą wystawę chińskiej porcelany, trzecią na świecie pod względem wielkości, po zbiorach w Pekinie i Dreźnie. Na trzeci dziedziniec mieli wstęp najwyżsi urzędnicy państwowi. W stojącym tu meczecie Ağalar można zobaczyć wyjątkową kolekcję manuskryptów tureckich, arabskich i perskich. Natomiast w dawnych hammamach mieszczą się wystawy dywanów i strojów sułtańskich. Najtrudniej jednak dostać się do położonego naprzeciwko skarbca Topkapı, jako że są to najpiękniejsze sale pałacu, pełne cennych pamiątek, darów ofiarowanych sułtanowi przez cesarzy i królów innych państw, tronów itp.
Patrząc na czwarty i ostatni dziedziniec z wielopoziomowym ogrodem z kilkoma pawilonami, nie trudno sobie wyobrazić, że był on scenerią intryg i walki o władzę, jaką musiała stoczyć Hürrem z Ibrahimem Paszą i pierworodnym synem Sulejmana. Zresztą nietrudno zrozumieć motywy przedsiębiorczej niewiasty, skoro jej synowie nie byli przewidziani na następców i w przypadku objęcia tronu przez księcia Mustafę, wedle prawa wprowadzonego przez poprzedniego sułtana, musieliby zginąć.
To właśnie dzięki niej na terenie kompleksu pałacowego Topkapı powstał harem. W 1541 r., pod pretekstem zniszczeń po pożarze w Starym Pałacu, doprowadziła, bowiem do jego budowy. Wokół trzech dziedzińców: Dziedzińca Eunuchów, Dziedzińca Żon i Konkubin oraz Dziedzińca Walidy (matki sułtana), najważniejszego miejsca w haremie, koncentrowało się trzysta komnat, z których można zwiedzić tylko trzydzieści. Jednym z najpiękniejszych pomieszczeń jest Salon Murada III.
Poza żonami i konkubinami, tylko najpiękniejsze chrześcijańskie niewolnice mogły przebywać w haremie niedostępnym dla mężczyzn i chronionym przez czarnych eunuchów. W komnatach ozdobionych płytkami ceramicznymi z Izniku, białymi marmurami i kosztownymi tkaninami obowiązywała surowa dyscyplina. Kiedy w korytarzach rozlegały się kroki sułtana, żadna z kobiet nie miała prawa opuścić komnaty.
Wbrew pozorom harem nie był miejscem wysublimowanej rozkoszy, ale sceną intryg i zaciętej rywalizacji między żonami, nałożnicami i niewolnicami sułtana. Zaś ich najważniejszym celem było urodzenie syna, dzięki czemu mogły awansować, a nawet uzyskać najwyższy status walidy (matki sułtana), jeśli chłopiec zasiadł na tronie. Hürrem wyszła z tej walki zwycięsko. Nie tylko bowiem udało jej się wyeliminować Ibrahima Paszę, który długo cieszył się zaufaniem Sulejmana, ale i zapewnić tron jednemu ze swoich synów.
